Minsan Lang Ang Kaligayahan

Isa akong lolo. 67 ang edad ko. Nakatira lamang ako sa Tondo. Mayroon akong apat na anak pero iniwan na ako ng lahat. Ang asawa ko ay pumanaw na. Kasama ko sa bahay ko ang aking apo na 16 na taong gulang. Siya ang nagtatrabaho para mabuhay kaming dalawa. Masaya na ako sa buhay namin. Simple lamang. Minsan mahirap pero ganun talaga. Kailangan lang magtiis dahil hindi naman lahat ay nabuhay na may corona sa ulo. Katoliko ako. Kadalasa'y nasa simbahan kung walang magawa sa bahay. Dinadasal ko na maging masaya. Buti nalang at di pinapabayaan kaming dalawa. Sa kabila ng kahirapan, hinahanap ko ang kaligayahan sa maliliit na bagay. Sa paggising sa umaga, sa tinapay na almusal at sa buhay ng aking minamahal na apo. Pero humirap ang buhay namin nang may trahedyang nangyari ilang buwang nakaraan. Ang apo ko ay bigla nalang nahimatay noong kumakain kami. Humingi ako ng tulong sa kapitbahay na idala kaagad sa ospital. Doon ko lang nalaman na mayroon na palang Kanser ang minamahal kong apo. Tinanong ko sa doktor kung may magagawa pa pero tiningnan lang niya ako at sinabing, "Tay, ang mga bagay ay nangyayari ayon sa gusto ng Diyos". Napaluha ako ng todo. Napilitan akong humingi ng kahit konting tulong sa simbahan. Nabigay lang nila ay limang daan na makakabili lang ng iilang gamot at isang maliit na bote ng tubig. Nagdasal ako ng nagdasal dahil naniniwala akong may pag-asa. Ilang araw na pamamalagi ko sa ospital, nalaman ko na hindi na kinaya ng apo ko ang bigat at siya'y bumigay. Humina ako ng todo at nawalan na ng gustong mabuhay. Pero inisip ko na hindi sagabal ang pagpanaw ng apo ko na mabuhay pa rin. Sa puntong iyon, himingi na talaga ako ng milagro sa Diyos. Naghintay ako at naghintay at isang araw may bumisita sa bahay ko. Nakita ko na ang bisitang iyon ay isa sa mga anak ko. Mahigpit ko itong niyakap at umiyak sa kaniyang balikat. Humingi ang anak ko ng tawad sa pag-iwan niya sa akin. Pinatira na ako sa kanilang bahay at doon gumaan ng kaunti ang buhay ko. Pero may lungkot pa rin ako dahil wala na ang minamahal kong apo. At noong isang gabing iyon habang natutulog, may boses ng isang magandang lalaki na puti ang suot at may pakpak sa likod, anghel. Sabi niya, "Lo, pagsamantalahin ang buhay dahil  minsan lang ang kaligayahan..."